Historia uzdrowiska

Treść

Osada Wapienne

Historia miejscowości sięga 1546 roku, kiedy to król Zygmunt Stary nadał Michałowi, synowi sołtysa z Męciny prawo do lokacji wsi na prawie wołoskim. Osada zamieszkiwana była przez Łemków. W 1629 roku Wapienne było wsią królewską, w powiecie bieckim. W roku 1765 wieś znajdowała się w prywatnych rękach Lubomirskich, a następnie, jak zresztą prawie wszystkie tenuty starostwa bieckiego, została zakupiona od rządu austriackiego przez ówczesnego starostę bieckiego Wilhelma Siemieńskiego. W 1789 roku Wilhelm zapisał Wapienne swemu synowi Stanisławowi i jego żonie. Własnością tej rodziny jest także Wapienne w 1848 roku. W 1890 roku wieś liczyła 56 gospodarstw, a zamieszkiwało ją 334 mieszkańców, zaś w 1938 r. Wapienne liczyło 460 grekokatolików (unitów), którzy mieli swoją parafię w Męcinie Wielkiej.
W 1947 roku, w ramach akcji ,,Wisła", w dniach 11 - 15 VI wysiedlono 63 mieszkańców wsi. W późniejszym okresie zasiedlona została ponownie w większości przez dawnych mieszkańców, którzy powrócili z ziem zachodnich.

Miejscowość uzdrowiskowa

Spośród około 45 polskich uzdrowisk Wapienne jest najmniejsze. Status uzdrowiska otrzymało mocą uchwały nowosądeckiej WRN 8 kwietnia 1986 roku. 

Już od XVII w. znane były właściwości lecznicze tutejszych wód mineralnych. Jako miejscowość uzdrowiskowa zaczyna intensywnie się rozwijać w XIX wieku. 

Według różnych źródeł w latach 1810-1815  kurowali się tutaj m. in. żołnierze napoleońscy. Ówczesne uzdrowisko było własnością rodziny Siemieńskich.

W okresie zaborów Wapienne było znane pod nazwą "Schwedelbad".

W 1848 roku zakład zdrojowy posiadał trzy wille i łazienki o 50 wannach, które rozmieszczone były w 36 kabinach. Niestety zostały zniszczone przez pożary w 1878 i 1894 roku. Kabiny i wanny spłonęły. Łazienki odbudowano w latach 1904 - 1906. Z końcem XIX wieku zakład znajdował się w prywatnych rękach rodziny Wityków, a od 1901 roku rodziny Bubniaków. Został wkrótce ponownie zniszczony podczas I wojny światowej. Prawdopodobnie miało to miejsce w 1915 roku podczas Operacji Gorlickiej i toczonych tu walk m.in. o wzgórza i góry Ferdel i Kornuty, gdzie znajdowała się druga linia rosyjskich umocnień. Ponownie zakład zostaje odbudowany po I wojnie w latach 1920 - 1924. Kąpiele brało wówczas po około 100 osób dziennie. Rozpoczął się powolny lecz stopniowy rozwój kurortu.

Wyjątkowość uzdrowiska Wapienne w okresie międzywojennym polegała też na tym, że było ono w rękach chłopskich i leczyli się w nim chłopi oraz mieszkańcy okolicznych miasteczek. Było zdrojowiskiem skromnie urządzonym, tanim, lecz w przeciwieństwie np. do Krynicy dostępnym dla szerokich warstw społecznych. II wojna światowa przyniosła zniszczenie zakładu. Szkody zostają początkowo naprawione tylko częściowo. Jednak zakład, chociaż w niewielkim zakresie zostaje uruchomiony już w 1948 roku, pełniej swą działalność rozpoczął dopiero w 1952 roku.

W 1955 roku tereny uzdrowiska zostały przejęte, dostosowane i przeznaczone na ośrodek kolonijno-wypoczynkowy. Od 1958 roku służą jako Ośrodek Wczasów Pracowniczych pracownikom Zrzeszenia Przedsiębiorstw Gospodarki Komunalnej w Rzeszowie. W 1958 roku odbudowano budynek łazienek. W latach 60-tych, decyzją ówczesnej Powiatowej Rady Narodowej w Gorlicach, wybudowano tu zakład leczniczy. Uzdrowisko dysponowało ośmioma kabinami do kąpieli mineralnych oraz trzema do kąpieli borowinowych.  Także w latach 60-tych odbudowano dawny pensjonat, zbudowano stołówkę, pawilony i około 50 domków kempingowych.

W 1973 roku zostaje zbudowany basen kąpielowy o wymiarach 20 m x 15 m i maksymalnej głębokości wody 3,6 m. Wokoło powstały tereny rekreacyjno-sportowe. W następnych latach wybudowano kilka domków góralskich o wysokim standardzie. Od 1979 roku organizowano tu całoroczne 24-dniowe stacjonarne turnusy sanatoryjne. W sezonie letnim wczasowicze i kuracjusze odpoczywają na wczasach rodzinnych. Organizowane są kolonie dla dzieci i młodzieży.

Źródło:   www.sekowa.info